Εξάρτηση από το αλκοόλ – Παιδιά γονέων εθισμένων στο αλκοόλ

Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με γονείς εξαρτημένους από το αλκοόλ, έχει μάθει να υποτιμά τον εαυτό του, να ξεχνάει τις επιθυμίες του, να υποβιβάζει τη λαχτάρα του να παίξει, να τρέξει ανέμελο, να γελάσει μέσα από την καρδιά του… Έχει μάθει να ζει μέσα στην ανασφάλεια και το φόβο, μην ξέροντας σε τι κατάσταση θα βρει τους γονείς του επιστρέφοντας από το σχολείο. Αν θα είναι καλά ή όχι. Αν θα είναι νηφάλιοι ή όχι. Έχει μάθει να τα κάνει όλα μόνο του για να μη δίνει περισσότερα δικαιώματα ή αφορμές για καβγά. Να μη ζητάει γιατί, πιθανότατα, δε θα πάρει. Κατηγορεί τον εαυτό του για την αμέλεια του, όταν έκανε τους γονείς του να δυσαρεστηθούν μαζί του και να του φωνάξουν.

«Αν δε με αγαπάει η μαμά μου και ο μπαμπάς μου, άραγε ποιος να με αγαπάει? Με αγαπάνε? Μήπως δεν αξίζω να με αγαπάνε? Άραγε αυτή η συμπεριφορά τους μου αξίζει? Μήπως εγώ φταίω? Αν δεν τους έδινα αφορμές, δε θα συμπεριφέρονταν έτσι… εγώ δεν είμαι αρκετά καλός…εγώ φταίω…». Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα και τις σκέψεις που βασανίζουν ένα παιδί που έχει μεγαλώσει σε «αλκοολικό σπίτι». Έχει μάθει να αμφισβητεί τον εαυτό του και τους άλλους. Και αυτή η αμφισβήτηση παραμένει μεγαλώνοντας. Παραμένει η αμφιβολία για τα ίδια του τα συναισθήματα, η αίσθηση ότι δεν αξίζει, δεν αξίζει να αγαπηθεί. Παραμένει ο φόβος και η ανάγκη του να γίνει αποδεκτός/-ή από τους άλλους με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αν χρειάζεται να υποτιμήσει τον εαυτό του/της.